اشعار

پـیـرمـردی و بـزرگ هـمـۀ اعصـاری           روی جـانـت اثـر کـیـنـۀ دشـمـن داری

وای من خـلـوت سجـادۀ تان پـَرپَـر شـد           فرش زیر قدمت سوخت و خاکستر شد

آتش از موی سفیـدت نفسی شرم نکرد           از نمـاز شب تان ابن ربـیع شـرم نکرد

خـانـه ای که تـپـش مدرسـۀ ایـمـان بود           آتش از هر طرفش شعلۀ سر گردان بود

کوچـه هـا نیمۀ شب سوخـتـنت را دیدند           ریـسمـان ها به دل سـوخـته ات خـندیدند

در حسیـنـیـۀ چـشـمت حرمـی بر پا شد           خـانــه ات آیـنــۀ غـربـت عــاشـورا شد

گرچه عمامه سرت نیست سرت اما هست           حَرمتت سوخته شد بال و پرت اما هست

پا بـرهنـه به سر کــوچه کشیـدند تو را           خـوب شد نـیـمـۀ شب بود ندیـدند تو را

الـسـلام ای حجّـت حـق بر زمـیـن            حـضرت صـادق امـام الـمـؤمـنیـن

یــا ولــی الله یــا کــهـــف الــوراء            فــــانــــیـــا لـلـه ای مــــرد خــــدا

مـا خـدا را بـا تـو پــیــدا می کـنیـم             دیــده بــا یــاد تو دریـا می کـنــیـم

بــا تـو احـیـا شـد قـیــام اهـل بـیت             بـا تـو رونـق یـافـت نـام اهـل بیت

ای فــقــیــه بــی بــدیــل روزگــار            تـیـغ گـفـتـارت شـبـیـه ذو الفــقـار

هـر کـه در راه شـمـا پــابـنـد شــد            خـوش بر احـوالش سـعـادتـمند شد

ای گـل زهــرا؛ امـام غـم نـصـیـب            ای غـریب بـن غـریب بـن غـریب

ای فــــدای تــربــت ویــــران تــو            خـاک قـبـرِ بـا زمـیـن یکـسـان تـو

زائــر تــو روزهــا شـــد آفــتــاب             نیمۀ شب روضه خـوانت ماهـتاب

هرکه از خاک مزارت بوسه چـید             طـعــم داغـیِ بـیـابـان را چــشـیـد

آفــتــابــیُ بــه رنــگ مــغـــربــی             آخــریـن مــرد غــریـب یــثــربـی

مـن شـنـیـدم خـانـه ات آتــش زدنـد             وایِ مـن کــاشانــه ات آتـش زدنـد

می زدی نـالـه مـنـم پــور خــلــیـل             کـم ببـنـد آتـش به پـای من دخـیـل

کس نـدانـد با چه وضـعی آن پـلـید            جسم تو از خانه بیرون می کـشـید

آمــــدم تــا عـــقــــدۀ دل وا کــنــم             بـا تـو آقـا لـحـظـه ای نـجـوا کـنـم

درد دل بــا اهــل دل بایــد نــمــود            سفرۀ دل پیش صـاحب دل گـشـود

خــون جگــر با ادّعـایت کـرده انـد            در نـمـاز شـب دعـایت کــرده انـد!

ضـربه بر دین با لبـاس دین زدنـد             بر امـامت تهـمـت نـنـگـیـن زدنـد

ریــزه خـوار سـفــرۀ بـیـگـانـه انـد             فـکـر تـسـبـیـح هــزاران دانـه انـد

وقت فـتـنه رنگ خـود را بـاخـتـند            فرقـه ها در این طریقـت سـاخـتـند

زیـر دنـدانهـای هـر دنـیـا پـرسـت            درهــم و دیــنـار مـزّه کـرده اسـت

مـصـلـحت انـدیـشـی آخـر تـا کـجا            دشـمـنـی بـا خـط رهـبـر تـا کــجـا

بشنـود هر کس که باشد اهل خیـر             آن تـبـاهــی هـای فــرزنـد زبــیـر

ای که بـر حـفـظ ولایت عـاشـقـیـد             جـمـلـه شــاگـرد امــام صــادقــیـد

حوزه های علمیه چون سنگر است             شاخص دین گفته های رهبر است

بــر حـذر بـاشـیـد فــرزنــدان دین             جــان مــولایـم امـیـر الـمـومـنـیـن

وای اگــر دستــان دشمــن واشــود            خـواب بـاشـیـم و عـلـی تنـهـا شود

صبح پیچد این خـبر در شـهـرمان             بـسـتـه شد دسـتِ ولـیِ شـیـعــیـان

این ردای دلــبــری زیـبـنـده اسـت             بر کـسی که بـر ولایت بنده است

مردی که جبریل امین در محضرش بود           دریـای عـلـمش هـدیـۀ پـیـغـمبـرش بود

نام شـریفـش اسم نهری در بهشت است           خُلد برین هم جلـوه ای از مظهـرش بود

فقه و کلام و منطق و عرفان و حکمت           این چشمه ها جاری ز چشم کوثرش بود

وقـتی که در مـیـدان دیـن آمـاده می شـد           تــازه زمـان رزم و فتـح خـیـبـرش بود

هر احـتجاجش چشم ها را خیره می کرد           تـیـغ کــلامـش ذوالـفــقـار دیگـرش بود

حـتّـی به هـمـراه هـزاران طـالـب عـلـم           «نعـمان ثابت» پای درس منـبـرش بود

هــارون مکّـی ها کجـا بــودنـد آن روز           روزی که دست شعـله سدّ معبـرش بود

فـرزنـد ابــراهـیـم را آتـش نــســوزانـد           این معجـزه از معجـزات محشـرش بود

یـاد مــدیـنـه بـود و عکـس آتـش و دود           دائـم مـیــان قــاب چـشـمـان تـرش بـود

شکـر خدا چـشـمی به نـاموسـش نیفـتاد           شکـر خـدا که در مـدیـنـه همسرش بود

مـویی نـشد کـم از سـر اهل و عـیـالـش           هر چند که بغضی درون حنجـرش بود

آتــش، هــجــوم نــاگــهـانی، درد پهلــو           این هـا هـمـه ارثــیـه هـای مـادرش بـود

حضرت صادق مگر فرزند پیغمبر نبود           یا مگـر ریـحــانــۀ صدّیـقۀ اطهــر نبود

با چه تقصیر و گنه بر خانه اش آتش زدند           اجــر نشــر دانــش او شعـلــۀ آذر نبـود

اجر و پاداش رسول و عترت مظلوم او           در دل شب حملــه بر بابُ الله اکبر نبود

نیمه شب کز خانه می بردند صاحب خانه را           بر روی دوشش عبا؛ عمامه اش بر سر نبود

از بـرای بردن مــولا کس از ابن ربـیع           سنگـدل تر، بی حـیاتر، بلکه ظالـم تر نبود

او پیاده می دوید و این به اسب خود سوار           گـوئیا در سیـنـۀ تنگـش نفس دیگر نبود

دیدن بابا در آن حالت پسـر را می کشد           خوب شد همـراه بابا موسیِ جعفـر نبود

از شرار زهر مثل شمع سـوزان آب شد           غیر تصویری به جا زآن نازنین پیکر نبود

پاره پاره قلبش از انگور زهر آلوده شد           از بنی العبّاس جز این شیعه را باور نبود

بعد عمری سوختن بر قلب او آتش زدن           این سـتـم بـالله روا بر آل پیـغـمبـر نبـود

میثم آن روزی که شد آن پیکـر پاکیزه دفن           محشر شهر مدینه کمتر از محـشر نبود

سیـنه لبـریـز شد آخـر ز شـرار جگـرم           می زنم آب بر این شعله زاشگ بصرم

شب و تنهایی و سجّاده و اشگ و من و یار           به چه تقـصیـر شکـسـتـنـد نمـاز سحرم

وقـتی از خـانه کـشیدند بُـرونم دل شب           نه عبا بود به دوش و نه عمّامه به سرم

کوه های غم عالم به سر دوش من است           با وجودی که خمیده است زپیری کمرم

من پیاده به روی اسب و سوار ابن ربیع           ضعف بر پا و عرق بر رخ همچون قمرم

تا نـهم جـای عصا دست روی شـانۀ او           کاش می بود به همراه در آن شب پسرم

شکــر لِلّه که دادی تو نجـاتـم ای زهــر           می برم شِکوه زمنصور به جدّ و پـدرم

آب گـردید تـنم چـون جگـر پـاک حسن           پـاره شد چـون بدن جدّ غـریبم جـگـرم

حبس در خانۀ خویش از ستم منصورم           برد در مقـتـلـشان خـصم ز پیش نظرم

قـبر بی شمع و چراغم به همه می گویند           من در این دورو زمان از همه مظلوم ترم

میثم از سوز دل و نظم جگر سوز بگو           که چه آمـد به سـر از فـرقـۀ بیـدادگرم

افتاده خـزان در چمن حضرت صادق            یثرب شده بیت الحزن حضرت صادق

افسـوس که از آتـش زهـر ستـم خصم            شـد آب تــمــام بـدن حـضـرت صادق

بـا لله قــسـم اهـل مـدیــنـه نـشـنــیـدنــد            جز حرف خدا از دهن حضرت صادق

افـسوس که دیگر عـرق مرگ نشسته            بر بـرگ گـل یـاسمن حضرت صادق

سر تا به قـدم گوـش شده شهـر مدیـنه            در آرزوی یک سخن حضرت صادق

جا دارد اگر در غـم آن پیکـر رنجور            خون گریه کند پیرهن حضرت صادق

مسموم شد از زهر، ولی زیر سم اسب            پـامـال نگــردیـد تـن حـضرت صادق

گردیـد در غصه به روی همگـان باز            شد بستـه چو بند کفن حضرت صادق

قـبر و حرم و زائر او هر سه غـریبند            در شهر و دیار و وطن حضرت صادق

(میثم) هـمه گـریـان حـسیـنـند اگر چه            گـریـنـد به یـاد مـحـن حضرت صادق

سال‌ها آب شدم سوخت ز پا تا به سرم           آخر ای زهر جفا شعله زدی بر جگرم
کشت منـصور ستـم پیـشـه ز بیداد مرا           کاش می‌کرد دمی شرم ز جـد و پـدرم

دلِ شب بـود که دشـمـن به سـرایـم آمد           بُـرد از خـانه برون وقت نمـاز سحـرم
ســال‌ها داغ بـنـی‌فـاطـمـه را مـی‌دیـدم           کس ندانست که یک عمر چه آمد به سرم
من جگرپارۀ زهرایم و باید به چه جرم           عـوض گـل جگــر پـاره بـرایش بـبرم
بـارهـا تـیــغ کـشیـدنـد پـی کـشـتـن من           بـارها سـیـل بـلا بـرد به مـوج خطـرم
دشمن آن لحظه که بر خانۀ من آتش زد           یـاد آمـد ز غــم مــادر نـیـکــو سیــرَم
دل شب خصم مرا برد به قصر منصور           یاد از بـزم یـزید آمد و از طشت زرم
میثم از تربت بی‌شمع و چراغم پیداست           که چـو جـد و پـدرم از همه مظلوم‌ترم

تو جان جــهــانـی فــدایـت شــوم            تو بهتــر ز جـانی فــدایـت شــوم

نه ماهی نه مهری به رویت قـسم            بــه از این و آنــی فــدایـت شــوم

دلم را که چون سایه دنبال توست            کجــا میـکـشـانــی؟ فــدایـت شــوم

چه کـردم؟ گنــاهم چه بوده؟ چـرا            ز چـشـمـم نهــانی فــدایـت شــوم

قـلم را شکـسـتـم؛ دهــان دوخـتــم            تو فــوق بـیــانــی فــدایـت شــوم

قــدِ ســرو و ســروِ قــد تو کـجــا            تو ســرو روانــی فــدایـت شــوم

چه کــم گــردد از تو مرا هم اگر            کنــارت نــشــانـی فــدایـت شــوم

الا ای تــمــام جــهــان از تو پُــر            کجــای جــهــانـی؟ فـدایـت شــوم

خیــال تو دل را صفــا مــی دهـد            ز بس مهــربــانی فــدایـت شــوم

عجب نیست از شهـد وصلت اگـر            مرا هــم چــشـانی فــدایـت شــوم

از آن رو نهــانی که می بـیـنـمت            به هـر جا عیــانی فــدایـت شــوم

چه پیدا چه پنهان به هر جا روی            امــام زمــــانــــی فــدایـت شــوم

نه تها به «میثم» به خَـلق جهانی            تو کـهـف امــانــی فــدایت شــوم

ای شیــر خــدا و اسـد احــمـد مخــتــار            در بدر و اُحُد لشکر حق را سر و سردار

هم پیش تر از حــزب خــدا یــار محمّد            هم بهر نبـی بعد عــلــی، حیــدر کــرار

از خــشـم تو بر جان عــدو آتش دوزخ            وز تیــغ تو در سینه نفس‌ها شــرر نـار

در بدر مه روی تو چون بدر درخـشـید            در جنگ اُحُد جان به کف و عاشق ایثار

رویید ز لب‌هــای محـمّـد گــل لبــخــنـد            در رزم چو کردی به عدو حمله علی‌وار

با دست غضب فرق ابوجهــل شکـستی            تا کــس نــرســاند به محــمّد دگــر آزار

هرجا که تو شمشیر گرفتی به کف دست            دشمن به هراس آمده در عـرصۀ پیکـار

در خطبۀ شام از تو و نام تو سخن گفت            چــارم وصی ختــم رســل، حجّت دادار

هم شیــرخـدا خوانْدَت و هم شیــر پیمبر            هم خــوانـد تو را هـمقدم جعفــر طیــار

ای کاش که در عرصۀ صفّین تو بودی            تا یار علــی بودی چون مـالک و عمار

ای کاش پس از ختم رسل بودی و بودی            یــار عــلی و فــاطـمه بین در و دیــوار

ای کـاش که هم سنگــر عباس تو بودی            تا بود حسیــن بن علــی را دو عـلمــدار

وقتی به تنت رفت فــرو نیــزۀ وحــشی            در جنگ اُحُد رنگ پـرید از رخ انصار

تو نقش زمین‌گشته ای یا چرخ زمین خورد؟           تو خُفته به خون یا فلک افتــاد ز رفـتار

بینیِ تو بُبــرید و ده انگــشت جــدا کرد           پهلوی تو بشکافت ز کین هند جگرخوار

حمــزه،‏ اى میــر و علمــدار اُحد            ســیــد و ســالار و ســردار اُحــد

اى یگــانــه پشتــوانــه مصطفــى            وى بــلا گــردان جان مـصطــفى

اى مــدار غیــرت و مــردانگــى            جان نثــار حکمت و فــرزانگــى

اى صــداى تو به خــاطر ماندنى            وى ثناى تو به دوران خــوانـدنى

اى حــمــاسه ســاز میــدان نبــرد            در دفــاع دین و عتــرت پــایمرد

بــازوانت حــامــى اســــلام بــود            هـــر زمـــان آمــادۀ اقــــدام بــود

تا تو در خون تنت غلـطـان شدى            میهمــان حـضـرت جـانــان شدى

حمله‏ هــاى رعد آسـایت چه شد؟            آن رساى قــد و بـالایت چـه شد؟

نـــعــــرۀ اللَّه اکــــبـــرهـــاى تــو            لــرزه مى ‏افـکــنـد بر اعــداى تو

اى کمـانـت در کــمـیـن انـتــقــام            وى که تیغت بود بیــرون از نیام

جاى تو خالى پس از مرگ من است           در کمیــن دین احمـد دشـمن است

گر تو بودى کِى علـى تنها شدى؟           کِى انیس فــاطـمه غــم ها شـدى؟

گر تو بودى دست کین سیلى نداشت           باغ عصمت یک گـل نیلى نداشت

حال روى خاک گلگــون خفته ‏اى           پیش رویم غرق در خون خفته‏ اى

سخت بــاشد در کــنــار مـقـتــلـت           شرحه شرحه صورت و زخمى دلت

بس که دارى زخم بر پیکر وفـور           خواهرت را منع کردم از حضور

تا نبیند خــواهــرت در قــتــلـگـاه           غرق خون نعش تو را اى بی گناه

آه از احـــوال زیــنــب دخــتــــرم           از بــراى داغ هــایش مـضـطــرم

تا به وصف حمـزه بگشــایم زبـان            می سزد گــردد ســرا پـایم زبــان

حمــزه یعـنـی شیــر شیــران اُحُــد            خــشــم و فــریــاد دلــیــران اُحُـــد

حمزه یعنی یک جهان صدق و صفا            حمــزه یعنی جــان نثار مصطـفی

این شنیدم هنـد از خشــم و غضب            کرد وحشی را به نــزد خود طلب

گفت در این جنــگ باشد کــام من            تشنــۀ خــون یکی از این ســه تن

یا محـمــد را به تـیــغ خــشــم زن            یا عــلــی یا حمــزه را از پـا فکن

دیــد آن نــاپــاک در حیــن قـتــال            قتــل احمــد یا عــلی باشد مـحــال

تاخت هر سو در صف میدان جنگ            کرد قـصد جان حمــزه بی درنگ

حمله کرد از راه نا مردی ز پشت            شیر شیران را به ضرب نیزه کشت

آن خروشان شیر ختــم المـرسلیـن            پیکرش چون کــوه شد نقش زمین

هند با خشم و غضب سویش شتافت            پهلویش را از دم خـنجر شکــافت

بس که زآن مظلوم در دل کینه داشت            آن جگر را در دهـان خود گذاشت

خواست تا دندان فشارد بی درنگ              آن جگر در کـام او گــردید سنگ

نــور مِهــر و نار سفّــاکــان کجا؟            خون پاک و کــام ناپــاکــان کـجا؟

همچو خون پاک حـمـزه بر زمین            ریخت اشک از چشمِ ختم المرسلین

مــن نــــدانــــم داغ آن آزاد مـــرد           با دل پـیـغـمـبــر اکــرم چه کــرد؟

می سزد تا خــون فشـانم از بـصر           داغ دو ســردار دارم بــر جــگــر

آتـش ســوزِ درونــم بــر مــلاست            گه نگاهم بر اُحُــد گه کــربـلاست

دیــده ام پــرپــر دو بـاغ یــاس را            جـسـم حمــزه؛ پـیــکـر عبــاس را

داشت در دل داغــشان را فــاطمه            گه به صحـرای اُحُـد، گه علــقـمه

سنگ و کوه و دشت و صحرا گریه کرد            بر مزار هر دو زهــرا گـریه کرد

داغ آن بر قــلب پیغمبــر نـشـسـت            داغ این پشت بــرادر را شکــست

او بـشــد مُـثــلـه رخ نــورانــیــش            این شکـسـته فــرق تا پـیـشـانـیـش

او ز پهلویش روان شد خــونِ دل            این فرات از کام عطشانش خجـل

او عـبا پــوشید بر رویش رســول            این کــنارش مــادری کرده بتــول

تا که بــاران زآســمان آیـد فــرود            بــر لب عبــاس از مــیــثــم درود

ای آشــنــــای غـــربــت پــیــمــبــر            چشیــده جــرعه از سبــوی کــوثــر

تــو بــهــتــریــن مـــدافــع ولایــــی            شــهــیـــد روزگــــار لافــتــــایــــی

تــو حــامــی حــقــیــقــی رســولــی            تو دل خــوشــی حــضــرت بتــولی

تــــویــی مــدافــع غــیــــور اســلام            نــشــان فــخــری و غــرور اســلام

هــر آن که دیــده رزم بـی امــانــت            ادب کــنــد بــه غــیــرت جـــوانــت

تویــی تو شــیــر بـیــشــۀ شجــاعت            طـلایــه دار عــشــقــی و اطــاعــت

به لــشگــر نـبــی تـویـی عــلــمــدار            دلت ز عشق مــرتضاست ســرشـار

عــمــوی بـا وفــای مـصـطــفــایــی            فــدایــی حــسـیــن و مــجــتــبــایــی

تــو شــاهــد نــبــــرد ذولـــفــقــاری            تــو مــایــۀ غـــرور و افــتــخــاری

به معــرکه تو صــاحـب حکــایــات            عــلــی به رزم تو کــنـد مـبــاهــات

چنــان سِتَـبـر سیـنــه ات سپــر بـود            که سهــم نـیــزۀ ستــم جــگــر بــود

دلت اگــر ز تیــر کین نشـان داشت            آُحُــد به زیـر پــای تو امــان داشت

چــه هـــمّــتــی کــه در ره ولایــت            شهـیــد عــتــرتــی، امیــد عـصـمت

شهــادت تو منحصـر به فــرد است            به مُثــله گـشـتـنـت هـزار درد است

اگــر چـه میــخ سیــنــه را نــدیــدی            چه نیــزه ای به سیــنه ات خــریدی

نــدیــده ای نــشــان زخــم ســیــلــی            نــدیــده ای کــبــود، یــاس نــیــلــی

امــان ز درد پــــهــلوی شــکــســته            امــان ز ریــسـمـان و دست  بـسـتـه

امــان ز گــریـه های بیت الاحــزان            امــان ز ســوز نــالــه های لــرزان

چه آفــتی به گــلــشن فــدک خــورد            مگر چه شد که فاطمه کتک خورد؟

ای کشتــه ای که بود اُحــد کربلای تو            اهل مــدیـنه نــوحـه گــرانِ عــزای تو

شیــر خــدا و شیر رســول خــدا تویی            ای نــام سـیــدالـشّـهــدایــی ســزای تـو

قـبل از حسین و واقـعــۀ جــانگـداز او            زهرا گریست بر تو و بر کــربلای تو

هر عضوت از نسیم شهادت چو گل شکفت            در راه دین چو مُثله نشد کس سوای تو

اعضای تو ز تیــغ ستم پــاره پاره شد            پایان نشد به کشتــه شدن ماجــرای تو

شد خلعـت شهــادت تو جـامۀ رســول            جان ها فدای پیکر در خـون شنــای تو

ای قــامت بلنــد رشـادت به هـر زمان            کــوتــاه بُــد ردای رسـالت بــرای تــو

ماتــم، چــرا گیــاه به پـای تو ریخـتـند           می باید آنکه ریخت سر و جان به پای تو

شعر " مؤید " است تو را کمترین نثـار           ای بهتـرین درود و تحیّــت ســزای تو

بشکند دستی که ویران کرد این گلخانه را           درعزا بنشاند او، شمع و گل و پروانه را

بشکند دستی که هتک حرمت این خانه کرد          شیعه را سوزاند و خون در قلب صاحبخانه کرد

*************************

درون قـلب جهــان، انـقــلاب گـشـتـه بـیا           نفس، بدون تو همچون عــذاب گـشته بیا

نظاره کن به فــرا سوی یـثـرب و بـنـگر           حــرم به دست حــرامی خـراب گشته بیا

*************************

این گــلستان نـبیّ بـار دگــر ویــران شده           چشم های منتقــم، بــار دگر گــریان شـده

بعد تخریب بقیع و این ستــم در آن دیــار           گشت روشن، از چه قبر فاطمه پنهان شده

سلام ما بــه مــدیـنـــه به قـبـلــۀ جــانـش            ســـلام مــا بــه رســول لله و گـلستــانش

سلام ما به حریمی که مهبـط وحی است            کـه جبـرئیل امین خـادم است و دربانش

سـلام مــا به گـلستــــان سبــز اهل البیت            سـلام مـا بـه بقـیــــع و قبـــور ویــرانش

سلام ما به جگــر گــوشــۀ رســــول الله            به فــاطمـه؛ به شکـوه و به قـبـر پنهانش

سلام ما به علـی و بـه غُـربت و قَـدرش            به جان و قلب صبور و به اشک چشمانش

ســلام ما به امـامی که تــیـر بــاران شد            سـلام مـا به مزار و به خـاک یکــسانش

ســلام مــا بــه دل داغـــدیـــدۀ ســجّـــاد            به سجـده های طویل و به چشم گـریانش

ســلام ما به امــامی که بـاقــرالعلم است            درود ما بـه گهـُـرهای نـاب و غلطـانش

سلام ما به گل صـادقی که گــلـشن دیـن            هماره سبز شد از چشمه های عــرفانش

ســلام ما به مـــــزار غــَـریب اُمّ بنیـــن            به مادری که شرر داشت جان سوزانش

اگر ضــریح نـــدارد قبــور ایـــن پاکـان            قلـــوب شیعـــه بــود بقعـــۀ فـــروزانش

برای خانۀ خورشیـد شمــــع لازم نیست            که روشــن است همیشـه ز نور یزدانش

مدینـــه همره عشـاق خــــویش جـا دارد            تمـــام عمــــر بگــــرینــد بر غـریبـانش

چه مــیـزبــانی گرمی کنـد رســــول الله            از آن کسی که شـود در مــدینه مهمانش

به یاد فــاطمه و غــربت علی همه عمـر            گـلاب اشک «وفائی» چکـد به دامـانش

بــوی غــم بــوی عــزا دارد بقـیع            غــربتــی بی انتــهــا دارد بقــیــع

اشك زهــرا روی خــاكش ریخـته            روز و شب حــال بكــا دارد بقیـع

بس حكــایت از زمــان غــربت و            نــاله های مــرتضی دارد بــقـیــع

در میــان سیــنــۀ ســوزان خــود            گنــج پنهــان ســال ها دارد بقــیع

باز بی شمع و چراغ و زائر است            مــردمــانی بـی وفــا دارد بـقـیــع

بــوده ایـنـجــا هیــئت ام الــبـنـیـن            روضه خــوان كــربلا دارد بقــیع

بغض می بــارد به هر جا پا نهی            آستــانــی غــم فــزا دارد بــقــیــع

هر كه برگشتــه از آن وادی غــم            گفتــه بـس نـا گـفـتـه ها دارد بقیع

خــواب می دیــدم كه قــد آسمــان            گنبــدی رنــگ طـلا دارد بــقـیــع

خواب می دیدم كه صحن و بارگاه            مثــل صـحـنـیـن رضــا دارد بقیع

كـربــلا خــاكش شفــا گر می دهد            تــربت پــاكــش شــفــا دارد بقــیع

آن قدر هم بی كس و بی یار نیست            زائــری نــام آشـنــا دارد بــقــیــع

روز تخــریب ضــریح و گنبـدش            مهــدی صاحب عــزا دارد بـقیــع

تا هـمیــشــه یـاد مــادر بــاشــد او            خــاك بر روی عبــا دارد بــقــیـع

انتــقــام فــاطــمه خــواهــد گرفت            آخـر ای دنیـا ، خــدا دارد بقــیــع

از جنون این عالــم بیگــانه را گم کرده‌ام           آسمــان سیرم، زمین خــانه را گم کرده‌ام

نه من از خود، نه کسی از حال من دارد خبر          دل مــرا و من دل دیــوانه را گــم کرده‌ام

چون سلیمانم که از کف داده‌ام تاج و نگین          تا ز مستی شیشه و پیمــانه را گـم کرده‌ام

از من بی‌عاقبت، آغــاز هستی را مپـرس          کز گرانخوابی سر افـسانه را گــم کرده‌ام

طفل می‌گرید چون راه خانه را گم می‌کند          چون نگریم من که صاحب خانه را گم کرده‌ام؟

به که در دنبال دل باشم به هر جا می رود          من که صائب کعبه و بتخانه را گم کرده‌ام

در بهاران سری از خاک برون آوردن            خنده‌ای کردن و از باد خــزان افسردن

همه این است نصیبی که حیــاتش نامی            پس دریغ ای گل رعنا غـم دنیا خوردن

مشو از بــاغ شبابت بشـکـفـتن مغــرور            کز پـیـش آفت پیــری بود و پــژمــردن

فکر آن باش که تو جانی و تن مرکب تو            جان دریغست فـدا کردن و تن پـروردن

گو تن از عاج کن و پیرهن از مروارید            نه که خواهیش به صندوق لحد بسپـردن

گر به مردی نشد از غــم دلـی آزاد کنی            هم به مردی که گـنــاه است دلی آزردن

صبح دم باش که چون غنچـه دلی بگشائی            شیــوۀ تنـگ غــروبست گـلـو بـفـشـردن

پیش پــای همه افتــاده کــلیـد مـقـصــود            چیست دانـی دل افتــاده به دست آوردن

بار ما شیشۀ تقــوا و سـفـر دور و دراز            گر ســلامت بتوان بار بـه منــزل بـردن

ای خــوشا توبه و آویختــن از خـوبی‌ها            وز بدی های خود اظهار نــدامت کردن

صفحه کزلوح ضمیر است ونم ازچشمۀ چشم            می‌توان هر چه سیاهی به دمـی بستردن

از دبستــان جهــان درس محـبـت آمــوز           امتحان است بترس از خطــر واخـوردن

شهریارا به نصیحت دل یــاران دریــاب            دست بشکسته مگــر نیست وبــال گردن

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد            رخ  شطرنج  نبرد  آنچه رخ  زیبا برد

تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت            از سمک تا به سهــایش کشش لیـلا برد

من به سر چشمه خورشید نه خود بردم راه            ذرّه ای بــودم و مهــر تو مرا بــالا برد

من خسی بی سرو پایم که به سیل افتادم            او که می رفت مرا هم به دل دریـا برد

جام صهبا به کجا بود مگر دست که بود            که در این بـزم بگردید و دل شیــدا برد

خم ابروی تو بود و کف مینـوی تو بود            که به یک جلوه ز من نام و نشان یک جا برد

خودت آموختیم مهر و خودت سوخـتـیم            با بر افروخته رویی که قرار از ما برد

همه یــاران به ســر راه تو بودیــم ولی            خــم ابـروت مرا دید و ز من یغــما برد

همه دلبــاخته بودیم و هراسان که غمت            همه را پشت سر انـداخت، مرا تنها برد